Ik hoor regelmatig van relaties dat zij allerlei strategieën uitdenken als ze voor een beslissing, vraagstuk of probleem staan. Zij bedenken scenario’s wat er allemaal kan gebeuren en wat niet. En wat de consequenties zijn als dat gebeurt en wat die zijn als dat niet gebeurt etc. Ik heb het ook lange tijd gedaan. En u?
Dit heeft ongetwijfeld enig nut, maar heeft ook een tweetal negatieve consequenties: (1) doordat de scenario’s vaker negatief zijn dan positief, gaat u zich zorgen maken (positief piekeren bestaat immers niet). Om die reden (2) vergaat u de zin vaak om de stap te nemen en doet u het dan maar niet.
Ik ben fan geworden van het Engelse gezegde: “We’ll cross that bridge when we get there”.
Dat is geen ongebreideld opportunisme, maar een houvast als de negatieve consequenties van het denken in allerlei strategieën te groot worden.
Dit is heel waar. Als je je tijd besteed aan dit soort overwegingen gaat er veel tijd verloren. Kostbare tijd waarin je al heel wat had kunnen bereiken. En is het niet in het leven ook zo, je onderneemt iets en soms gaat het voortvarend en soms moet je even stil staan als er zich een probleem voordoet, maar dan heb je al behoorlijk wat actie achter de rug en wil je niet zo maar stoppen en gaat op zoek naar een oplossing.
Allemaal dingen die je niet, of minder doet als je eerst een berekening gaat zitten maken.
We zijn het eens Valeria!