U heeft het vast wel eens meegemaakt: u komt als laatste binnen en de vergadering is al begonnen. Of u komt in een gezelschap waarin u niemand goed kent. Er wordt gesproken over een onderwerp en de groep is het met elkaar eens. Maar u denkt: “Dat klopt toch niet? Dit is toch geen gezond boerenverstand?”.
Zegt u dan wat u vindt? Of heeft u last van de gedachte: het zal hier wel zo moeten? Of van het idee: dat zal straks toch wel iemand gaan zeggen? Of van de zin: ik kan het niet maken om dat te zeggen?
U bent niet alleen. In het sprookje kwam dat al naar voren: niemand durfde te zeggen dat de keizer geen kleren aan had. Logisch toch? Dan wijkt u af en mensen vinden daar wat van.
Maar als de keizer geen kleren aan heeft of als de groep een besluit wil nemen dat niet klopt, dan is het toch beter dat iemand daar iets van zegt?
Het zou toch jammer zijn als u op dat moment de enige was die voldoende gezond boerenverstand had en dat niet liet blijken?