Leven is ook negatieve emotie. Boosheid, angst en verdriet, om er maar een paar te noemen. Volgens mij is er zelden een productieve reden te bedenken dat emotie er niet mag zijn of niet geuit mag worden.
Toch denken veel mensen van wel en houden ze hun emoties voor zich, of misschien beter gezegd: in zich. Dat kan zo ver gaan dat zij die emoties zelfs ontkennen voor zichzelf. Gevolg hiervan is dat de spreekwoordelijke emmer volloopt. Die moet uiteraard een keertje leeg. En dat gebeurt ook.
Net op het moment dat u het niet kunt gebruiken, voelt u verdriet opkomen. U staat ineens met tranen in de ogen en een overslaande stem. Of u geeft een medewerker onder uit de zak, terwijl die dat niet verdient op dat moment.
De oplossing? De emotie niet ontkennen en er uiting aangeven als de emmer nog maar net een beetje gevuld is. Het is immers makkelijker om te gaan met een beetje verdriet of een beetje boosheid dan met een emmer vol.